Door het werk van mijn vader ben ik samen met mijn familie in 2005 van Costa Rica naar Ecuador verhuisd. Wij woonden in Guayaquil waar ik mijn middelbare school op een Ecuadoriaanse school heb gedaan. Twee jaar voordat ik klaar was met de middelbare school was ik hard aan het nadenken wat ik wilde gaan studeren. Ik wilde met mensen werken, iets met biologie of wetenschap en ik wilde mensen helpen. Door deze combinatie kreeg ik het fantastisch idee om dokter te worden. Voordat ik deze grote beslissing maakte wilde ik het graag van dichtbij ervaren. Zo kwam ik voor het eerst in contact met Els en mocht ik drie dagen met haar meelopen op de stichting La Sonrisa Naranja tijdens een drukke medische campagne. Na deze leerzame ervaring was ik overtuigd dat ik geneeskunde wilde studeren. Na 6 jaar in Nederland en aan het einde van mijn geneeskunde studie in Maastricht, heb ik besloten mijn laatste coschap te doen op de plek waar alles begon. 

Begin juli ben ik met mijn coschappen bij La Sonrisa Naranja gestart. Guayaquil en de taal kende ik goed maar wat mij in La Sonrisa Naranja stond te wachten was een verrassing. Ik was heel benieuwd naar het gezondheidssysteem in Ecuador, het land dat mij geïnspireerd heeft om geneeskunde te studeren maar waarvan ik niks over het gezondheidssysteem wist. Door mijn grote interesse in tropen geneeskunde was de stichting een droomplek om mijn laatste coschap te doen.

Elke ochtend vertrok ik vanuit thuis naar de stichting, ongeveer 30 minuten rijden, het verkeer in Guayaquil is moeilijk in te schatten maar je kan er vanuit gaan dat het druk is. Om 8:00 uur stond ik voor de deur en kwam Els ook aan. Kevin deed de deur open en soms waren er al patiënten die buiten stonden te wachten. Als de patiënten binnen lopen kunnen ze kiezen tussen een consult bij de arts, verloskundige of tandarts. Daarnaast kunnen ze ook alleen komen om medicatie te kopen of bloed af te nemen. Als mensen voor een consult bij de arts kwamen moest Kevin, de getalenteerde verpleegkundige die alles kan, de “carpeta” zoeken. In de stichting wordt alles met de hand gedaan en heeft iedere patiënt een “carpeta” met zijn gegevens. Vervolgens ging Kevin ze wegen en meten en bij volwassenen ook bloeddruk meten en was de patiënt klaar voor het consult.

De stichting heeft een spreekkamer voor de arts, waar wij vervolgens de patiënt binnen riepen. Om de zorg hier te vergelijken met het Nederlands systeem leken de consulten heel erg op de consulten in een huisartsenpraktijk. Kinderen kwamen meestal met griep of diarree, baby’s tot 1 jaar komen maandelijks op controle en tot 2 jaar elke 2 maanden, volwassenen kwamen met verschillende problematiek zoals buikpijn, diarree, spierpijn, diabetes, hypertensie of misselijkheid en ouderen kwamen, net zoals in Nederland, met multi-problematiek. Bij iedere patiënt moet goed worden uitgevraagd of ze antibiotica gebruiken omdat dit gebruikelijk is in Ecuador en zonder recept gekocht kan worden. Bij kinderen is het belangrijk dat ze gevaccineerd worden. En bij iedereen wordt gevraagd wanneer ze voor het laatst medicatie tegen parasieten hebben gebruikt aangezien de hygiëne maatregelen in Guayaquil niet de beste zijn en mensen vaak geïnfecteerd voedsel en water innemen.

De wijk was erg arm, hele aardige mensen, er loopt altijd iemand op straat die je met een vriendelijke lach groet. Het is een achterstandswijk met veel sociaal-economische problematiek die terug te vinden is in onze patiënten populatie zoals ondervoeding, huiselijk geweld, drugs of alcohol verslaving en tienerzwangerschappen. Vaak kunnen mensen hun medicijnen niet betalen en gaan toch met legen handen terug naar huis. Het was soms wel moeilijk om dit aan te zien en bij iedereen hoopte ik dat het goed zou komen.

Tijdens mijn bezoek bij Els heb ik een inzamelactie gestart om geld op te halen. Dit geld heb ik in verf, kwasten en materialen geïnvesteerd waarmee we de buitenmuur van de stichting geschilderd hebben. Een mooie actie en we zijn blij met het resultaat! Het was zeker een hele leerzame en leuke coschap ik ben ontzettend blij dat ik zo mijn medische studie heb kunnen afronden.