Graag deel ik mijn “Sonrisa Narjana verhaal” met jullie.
De eerste maal dat ik in Guayaquil terecht kwam, was als studente vroedvrouw in 2007 om er mijn stage verloskamer te lopen. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Guayaquil, Ecuador en zijn mensen hadden een diepe indruk op me achter gelaten. Tijdens mijn laatste masterjaar in 2009 richtte ik daarom, samen met 2 andere vroedvrouwen, de vzw Vroedvrouwen Voor Ecuador op. We moesten en zouden iets doen om daar ver weg van ons bed hulp te kunnen bieden. Oktober 2009 vertrok ik samen met Jolein opnieuw naar Guayaquil. Uiteindelijk bleef ik er 4 jaar wonen. Met ups en downs boden we de mensen de hulp die we konden bieden. Eerst werkten we in het Enrique C. Sotomayor ziekenhuis. Het grootste vrouwenziekenhuis van Ecuador. Het was er echter super moeilijk werken omdat ze eigenlijk enkel onze financiële hulp wilden. Daarop zijn we op zoek gegaan naar andere gezondheidsinstellingen. Dat was echter heel moeilijk door o.a. de machocultuur (hulp van 2 jonge vrouwen? Haha!) maar ook corruptie is een grote problematiek waar we geen deel van wilden uitmaken. Uiteindelijk is het ons gelukt een dispensarium te openen samen met Eslabon Social. Een vzw gestart door jawel, een andere Belg en Ecuadoraan. Zij hadden de locatie, wij een mooie som van de Nationale loterij. Samen met hen heb ik 2 jaar in het dispensarium gewerkt. Heel toevallig kwam ik via een andere Belgische mevrouw bij La Sonrisa Naranja terecht. Ik nam contact op met Els met de vraag of we voor haar ook iets konden betekenen. Het was een leuke kennismaking en zo gaf ik er tijdens mijn laatste jaar in Guayaquil 2x/week gezondheidsopvoeding. Dit deed ik samen met Ayla, een andere vrijwilligster. In 2013 hield onze vzw Vroedvrouwen Voor Ecuador het voor bekeken. Ons spaarpotje hebben we aan la Sonrisa Naranja gedoneerd. Een beter keuze konden we niet gemaakt hebben!
Het is echt super moeilijk om in een andere cultuur iets te starten. Ze zien je snel als een wandelend dollarbiljet. De rijke uit het westen. Ook in de machocultuur is het aannemen van aanbevelingen van vrouwen niet altijd even makkelijk... dus ik heb heel veel bewondering voor Els. Hoe La Sonrisa Naranja is kunnen uitgroeien tot de gezondheidspost die ze nu is, chapeau! Niets dan goede herinneringen aan mijn te kort jaartje bij hen!
Ik draag daarom nog steeds heel graag mijn steentje bij waar ik kan. Ook vanuit België. Lieve mensen, echt alle kleine beetjes helpen! Dus als je maar iets wil doen (van pannenkoekenbak tot een Quizavond, opsturen van kleren, materiaal, ... ) alle beetjes zorgen er voor dat dit mooie Sonrisa Naranja verhaal kan verder gezet worden!
