!Buenos! De eerste week van mijn stage zit er alweer op. Bij mijn aankomst op het vliegveld besefte ik me dat ik met doctora Els niet goed had afgesproken of ze me eigenlijk zou komen ophalen. Wachtende op een bankje zag ik een blonde mevrouw binnenkomen aan de andere kant van de aankomsthal, dat moest haar wel zijn! Er zijn hier verder namelijk weinig Westerlingen. Gelukkig bleek dit te kloppen en hebben we samen de eerste uren doorgebracht waarbij doctora Els me heeft geholpen mezelf te installeren. 

Omdat Guayaquil op dit moment onrustig is heeft doctora Els me ondergebracht in een studentenflat voor studenten van de Espol, een prominente universiteit waar alleen de beste studenten van het land middels een beurs mogen studeren. Erg gemotiveerde jongens en meiden dus. Bij aankomst ontmoetten we meteen mijn huisgenoot, een erg vriendelijke jongen, die in de veronderstelling was dat Doctora Els en ik moeder en zoon waren. Na een uitleg van mijn komst hier volgden vele gesprekken, Spaans, Engels en alles daartussenin. De studenten in mijn flat zijn allemaal erg vriendelijk en maken graag contact, een kleine gemeenschap waarin de mensen veel samen studeren en met veel kabaal voetbal kijken (zeker als Ecuador speelt). 

Na een korte periode om te acclimatiseren begon ik de volgende dag met de stage. Wat direct opviel op het moment dat we aan kwamen rijden bij de stichting, waren de wachtende patiënten. Mensen in Ecuador die gebruik maken van eerstelijns zorg maken over het algemeen geen afspraak bij de dokter. Ze komen simpelweg en wachten tot ze aan de beurt zijn. 

Het eerste consult zette veel dingen direct in perspectief en bracht een ethisch vraagstuk met zich mee. Een patiënte had namelijk verontrustende bloeduitslagen wat zou kunnen duiden op kanker. Echter had ze op het moment helemaal geen klachten en voelde zich goed, waarop we haar zonder deze uitslagen nog apart te bespreken naar huis hebben gestuurd. Na het consult besprak ik de situatie met doctora Els, waaruit bleek dat deze patiënte alle verdere onderzoeken en eventuele behandelingen niet zou kunnen betalen. Oftewel, we zouden haar vooral angstig maken voor de toekomst, terwijl ze zich nu juist zo goed voelde! Een bijzonder scenario wat in Nederland bijna niet valt voor te stellen. Het bracht de vraag op hoe je als dokter deugdelijke keuzes maakt en hierbij verschillende belangen afweegt. Wat betekent het immers om je patiënten niet te schaden, hoe doe je dit en hoe is dit afhankelijk van de context waarin je je bevindt? Stof tot nadenken.

Wat deze week verder interessant was, waren de ziektebeelden die in Ecuador vele malen vaker voorkomen dan in Nederland. Denk aan de buiktyfus, die menig Nederlands arts nog nooit heeft behandeld en de H. Pylori bacterie (oorzaak van veel buikklachten), die in Ecuador een prevalentie heeft van 90%. Bij meerdere patiënten hebben we onderzoeken naar H. Pylori ingezet, waar hoogstwaarschijnlijk een positief resultaat uit zal volgen. 

Tot slot heb ik deze week ook de “ouderenclub” mogen bijwonen, een initiatief van de stichting om eenzaamheid in te wijk tegen te gaan en ouderen informatie te verstrekken over allerlei zaken aangaande gezondheid en ouder worden. Het praatje werd gegeven door Luís, de assistent van doctora Els. Hij vertelde de ouderen over hoge bloeddruk, goede slaap en gezonde voeding. Daarna werd ik ook gevraagd om even wat te vertellen, in het Spaans. Ik stond met mijn mond vol tanden, maar we hebben afgesproken dat ik volgende week ook iets zal vertellen. Ontzettend leuk om daar een kleine bijdrage aan te kunnen leveren volgende week! ¡Hasta la proxima!