Deze week begon ik met de verwachting dat er niet zo veel zou gebeuren op de maandag. De maandagen zijn namelijk over het algemeen rustige dagen, waar tot nu toe vaak de minste patiënten op de praktijk langs zijn gekomen. Echter, heb ik deze dag veel interessante casuïstiek mogen zien. Één van deze casus is leuk om kort toe te lichten. Het betrof een mevrouw die al langere tijd last had van galstenen, en nu opnieuw pijnaanvallen kreeg die ze hieraan kon relateren. In Nederland kun je dan als huisarts natuurlijk een waarschijnlijkheidsdiagnose stellen, maar zeker weten dat de pijn daarvandaan komt kun je niet. Omdat Doctora Els een echoapparaat in de kliniek heeft, kan ze echter direct kijken wat er zich in de buik afspeelt. Er bleek een klein steentje precies in de uitgang van de galblaas te zitten, wat de pijnklachten kon verklaren en daarmee de diagnose met zekerheid bevestigde. Dan is het toch wel erg handig om een echoapparaat tot je beschikking te hebben als arts.
De volgende dag was, zoals ook elke week tot nu toe, juist een erg drukke dag. We zagen opnieuw veel patiënten met buikklachten, een klacht waarvoor veel mensen hier bij de dokter komen, met een andere lijst aan mogelijke diagnoses dan in Nederland. Ik begin hier nu na enkele weken mee te hebben gelopen ook meer gevoel voor te krijgen, met name welke vragen kunnen helpen om onderscheid te maken tussen een verdenking op buiktyfus of klachten passend bij een infectie met parasieten. Natuurlijk is dit in de praktijk nog steeds lastig, maar er zijn wel clues in het verhaal die je kunnen helpen. Één van de patiënten met buikklachten die we deze dag ook zagen, was een mevrouw die al op de wachtlijst stond bij een MDL-arts voor een gastroscopie. Ze was hier ondertussen al een jaar mee aan de gang omdat ze dit doet via het publieke systeem. Ter vergelijking, als ze voldoende financiële middelen zou hebben, had ze binnen nu en één week al een gastroscopie kunnen krijgen via het private systeem. Iets wat voor mij telkens weer als oneerlijk aan blijft voelen. Deze dag hadden we ook opnieuw de ouderenclub en hebben we als voorbereiding op de kerstviering volgende week allerlei versieringen gemaakt, zoals kerstengelen, kerstbomen en sterren. Iedereen vond het ontzettend leuk en tijdens de viering volgende week zullen we alles ophangen. Ook hebben we een "amigo secreto" (= lootjes trekken) gekregen, wat betekent dat iedereen voor een andere persoon een cadeautje zal kopen voor volgende week. Ook ik en de doctora doen mee, leuk om zo betrokken te kunnen zijn bij deze groep.
Later in de week heb ik nog goed met mijn Spaans kunnen oefenen in de spreekkamer door zelfstandig een consult te beginnen bij een jongetje met keelklachten. Ook al was het medisch gezien geen lastig consult, het Spaans maakt dat mijn structuur een stuk chaotischer is dan wanneer ik het in het Nederlands doe, dus het vraagt meer focus en voorwerk van mijn kant om alle vragen die ik wil stellen voor te bereiden. Tot slot mocht ik de week afsluiten met een stukje coaching. Er is namelijk een patiënt die voor de ouderenclub wekelijks op de praktijk langskomt. Deze meneer is ook fysiek en geestelijk gehandicapt, waardoor hij moeizaam loopt en lastig te verstaan kan zijn. Echter, deze dag kwam hij langs op de praktijk met zijn looprek voor een afspraak met de diëtiste, terwijl hij normaal in de rolstoel komt. Helemaal alleen terug naar huis lopen was te ver, dus hij vroeg of ik mee wilde lopen. Dit was een mooie kans om hem te helpen zijn lichaam op een minder belastende manier te gebruiken, waarbij we regelmatig moesten stoppen voor een adempauze en ook leuke gesprekjes hadden in de tussentijd. Een leuke, sociale manier om de week af te sluiten.
