Mijn eerste dag deze week begon een beetje langzaam. Gezien de tweede vestiging van de stichting, waar ik mijn stage doe, nog in de opstartende fase zit op dit moment, zijn er dagen met nog weinig patiënten. Deze dag waren er zelfs géén patiënten. Wat doe je dan? Gelukkig had ik vorige week bedacht om wat extra tijd en aandacht te besteden aan simpele dingen die je in het Spaans nodig hebt om contact met je patiënt te maken. Afgelopen weekend heb ik hier dan ook mee geoefend en tijdens mijn bezoek aan een hostel aan het strand, niet ver weg van Guayaquil, heb ik een ochtend met één van de kinderen van de eigenaresse mijn Spaanse zinnen geoefend. Dus, zo bedacht ik ook deze rustige maandagochtend hier werk van te maken. Ik vroeg de assistent van Doctora Els of hij me hierbij wilde helpen, en zo speelden we een proefcasus van een typische patiënt met buikklachten die bij de stichting langs kan komen. Ook al was het een proefcasus, was het nog steeds erg ingewikkeld om alles, vanaf het binnenroepen van de patiënt tot het afsluiten van het consult, in het Spaans te doen. Naast dat ik de proefcasus kon oefenen, was er ook tijd om met Doctora Els te praten over het ontstaan van de stichting, want hoe richt je eigenlijk een stichting op? Wat heb je daarvoor nodig? Hoe kom je aan voldoende inkomsten? Ontzettend interessant om ook over dat aspect van La Sonrisa Naranja meer te weten te komen.
De dag hierop was het een stuk drukker qua patiënten die bij de stichting langs kwamen. Ik heb tijdens deze consulten ook voor het eerst kunnen oefenen met het geven van uitleg in het Spaans. Zodra ik vastloop in mijn verhaal, springt Doctora Els natuurlijk bij, maar door te steeds meer te oefenen, beginnen de woorden en zinnen langzaamaan steeds makkelijker tot me te komen. Na de consulten was het tijd voor mijn praatje voor de ouderenclub, die elke dinsdag plaatsvindt. Ik had een praatje voorbereid over artrose, wat goed werd ontvangen en waar we met de groep een leuke discussie over konden hebben aan het eind. Na het praatje had ik bedacht om samen met de ouderen te gaan bewegen op muziek, ook in het kader van bewegen om de gewrichten soepel te houden. Al met al zijn we toch zeker een half uur bezig geweest. Achteraf was ik zelf kletsnat van het zweet, want in Guayaquil “hace mucho calor”.
Op woensdag is er ook altijd een verloskundige aanwezig op de stichting. Ze gaf deze week een praatje aan 2 zwangere vrouwen (een wekelijks terugkerend iets) over wat je wel/niet moet eten tijdens de zwangerschap, roken en alcohol. Ze vroeg tussendoor ook regelmatig aan mij wat ik dacht en of ik daarover iets wilde vertellen. On the spot iets vertellen in het Spaans blijft altijd een uitdaging, maar het lukt om met bekende woorden en zinnen toch iets bij te dragen. We hebben afgesproken dat ik volgende week ook daar een stukje mag delen over een onderwerp dat ik interessant vind.
Tot slot zagen Doctora Els en ik deze week nog een interessante patiënte die langskwam voor een uitstrijkje. Ze was gestopt met een bepaalde vorm van anticonceptie waar ze niet meer ongesteld door werd en ook veel gewichtstoename door had gekregen. Een andere dokter had haar geadviseerd eerst te laten controleren of er geen afwijkingen te zien waren aan alle voortplantingsorganen voor ze haar een nieuwe vorm van anticonceptie zou aanbieden. Voor het maken van de echo benoemde de patiënten dat ze bekend was met PCOS (polycysteus ovarieel syndroom). Toen Doctora Els de echo maakte, bleek echter dat ze géén PCOS had. Doctora Els gaf aan dat dit hier regelmatiger voorkomt. Ook al kan deze aandoening zelf in remissie gaan, is het ook zo dat dokters hier minder ervaring hebben in het beoordelen van de aanwezigheid van PCOS, waardoor over diagnostisering op de loer ligt. Een interessante casus en discussie om de week mee af te sluiten. ¡Hasta la proxima!
