Het zijn drukke weken (naar mijn idee) in de kliniek! De hele dag zit vaak vol met patiënten en er gebeuren veel dingen. Er was een spoedgeval, meerdere patiënten zijn (met spoed) doorgestuurd naar het ziekenhuis en de projecten breiden zich in grootte snel uit! Gelukkig gaat mijn Spaans iets beter en kom ik ook wat beter uit mijn woorden, waardoor ik het grootste gedeelte wel kan volgen.
Naast de Spaanse taal zijn hier natuurlijk veel meer dingen die ik leer en meeneem. Éen groot ding daarvan is het niet zomaar doen van onderzoeken en voorschrijven van medicatie, simpelweg omdat elk apart stofje in het bloed die je wil testen weer kosten met zich meebrengt. Je gaat er niet de echo op zetten om ‘aan te tonen’ dat het galstenen zijn, of bij een lage verdenking toch een blindedarmontsteking uit willen sluiten, want dat kost ook weer $15. Als het beeld dus al zodanig verdacht is voor een bepaald ziektebeeld voegt het soms niet iets toe om verder onderzoek te doen.
Dit dwingt je dus om erg goed na te denken wat je dan wel gaat aanvragen! Mijn conclusie is: door beter te luisteren naar de patiënt en uitgebreider algemeen lichamelijk onderzoek te doen kom je echt al heel erg ver. Daarnaast is de cultuur hier echt razend interessant. Mensen zijn vrij gereserveerd en beleefd, zijn vriendelijk en erg nieuwsgierig als je ze dan toch benadert, schreeuwen alles bij elkaar voor voetbalwedstrijden, willen niet over seks praten (ook ouders met hun kinderen niet), leven met 3 generaties onder één klein dak, zijn niet bezig met wat ze niet hebben, des te meer kitcherig en roze des te beter, zijn trots op hun land maar tegelijkertijd ook gefrustreerd over het gebrek aan veiligheid in de stad. Toch maken ze enorm veel grapjes en zie ik op een dag meer lachende gezichten dan in Nederland.
