Op 3 janauri kwam ik aan in Guayaquil, een grote en chaotische stad. Het weekend verbleef ik in een hostel in de stad. Op zondag 5 januari werd ik met de auto opgehaald door Els. Els zou me namelijk naar het appartement brengen tegenover de stichting waar ik de komende tijd zou ga wonen en werken. Een klein beetje zenuwachtig was ik wel. Ik had namelijk geen idee wat me te wachten stond. Op een gegeven moment reden we de wijk in, in Nederland zouden we dit een sloppenwijk noemen. Ik ben er stil van. Bij aankomst stelde Els me voor aan wat buren en zij beloofden goed op mij te letten. Het was even wennen, maar gelukkig kon ik prima aarden in de wijk. Ik ging iedere dag lunchen bij een hele lieve familie om de hoek en mijn collega´s waren super aardig en behulpzaam.
De volgende dag was de eerste dag van het coschap. Ik was heel benieuwd naar met wat voor klachten de meeste patienten zouden komen. Al snel viel op dat het griepseizoen is. Dat had ik eigenlijk niet verwacht, maar is achteraf natuurlijk wel logisch. Griep komt gewoon veel voor. Een verschil tussen Nederland en Ecuador is dat patienten in Ecuador altijd de spreekkamer uit willen lopen met ten minste 1 recept. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet aan kon wennen. Bij een griepje schreven we bijvoorbeeld altijd vitamine C voor en bij hoesten een of andere hoestdrank. In Nederland zou je uitleg geven en geruststellen.
Ik heb gelukkig niet alleen maar griep gezien. Wat ik heftig vond is dat ik veel tienerzwangerschappen heb gezien. Het hefstigste vond ik een meisje van 14 jaar die al 3 maanden zwanger was van haar 19 jarige neef. Ik heb ook relatief veel seksueel overdraagbare aandoeningen gezien. Wat ik bijzonder vond is dat de dokter in Ecuador geen uitleg geeft over hoe je aan een SOA komt..
Daarnaast viel op dat vrijwel idereen allerlei soorten parasieten heeft. Ik nu waarschijnlijk ook..
Wat het meeste indruk op mij heeft gemaakt is de inrichting van de gezondheidszorg in Ecuador. De meeste mensen in onze wijk zijn onverzekerd. Voor onverzekerden in Ecuador is de zorg gratis. Dit klinkt heel goed, maar de kwaliteit van deze gratis zorg is niet zo goed. De stichting is een particuliere instantie en particuliere instellingen mogen niet rechtsstreeks naar het ziekenhuis verwijzen. We moesten patienten altijd eerst naar het ministerie verwijzen waar ze opnieuw beoordeeld zouden worden. De wachttijden bij het ministerie zijn ontzettend lang en er zijn te weinig artsen voor het aantal patienten, dit gaat ten koste van de kwaliteit. Met pijn in ons hart stuurden we enkele patienten naar het ministerie, omdat je niet weet wat de arts bij het ministerie ervan denkt en wat hij/zij gaat doen. Ik vind het super erg dat de kwaliteit van zorg die een patient ontvangt afhangt van het inkomen van de patient.
Een casus die veel indruk op mij heeft gemaakt is een man met nieuw gediagnostiseerde diabetes. In Nederland zou hij sowieso worden opgenomen en worden ingesteld op insuline. Door het ministerie werd hij naar huis gestuurd met slechts een paar anti diabetes tabletten. Een inadequate behandeling, waardoor hij meer risico heeft op complicaties van zijn diabetes.
Een andere casus die indruk op mij heeft gemaakt is een vrouw van nog geen 60 jaar die al 3 jaar een tumor op haar borstkas had zitten zonder zich daar al te veel zorgen over te maken. Ze kwam voor iets anders, maar wij zagen meteen dat het niet goed was. Ze was recent bij een hematoloog geweest maar die had haar de diagnose niet verteld! Ze had wel een brief bij zich waar stond dat het om een maligniteit gaat. Wij moesten nu het slechte nieuws brengen.
Daarnaast was het heel normaal dat mensen op een andere dag bloed kwamen prikken omdat ze daar nu geen geld voor hadden. Ik heb ook mensen gezien die een paar dagen niet konden eten, omdat ze een consult nodig had. En mensen die de medicijen niet kopen, omdat ze er geen geld voor hebben. Bijna niet voor te stellen voor mij.
Afsluitend heb ik een hele goede tijd gehad bij stichting la Sonrisa Naranja. Ik vond het coschap heel leuk en vooral heel leerzaam. Ik vond het wel heel schrijnend om te zien hoe weinig geld de mensen in mijn wijk hebben, hoe sommige mensen leven en hoe kinderen opgroeien. Het heeft veel indruk op mij gemaakt. Ik voel me bevooroordeeld dat ik dit mocht meemaken. Ik raad het iedereen aan!
