De stichting La Sonrisa Naranja in Ecuador heeft belangstelling voor de aankoop van een stuk grond dat is gelegen op een plek waar de medische hulp hard nodig is. In dit geval is dat Monte Sinaï. Daar zijn de meest arme mensen gaan wonen, hoewel daar nog niets is: geen waterleiding, riolering en andere zaken en ook geen medische zorg. Juist omdat daar nog niemand woonde, namen ze een stukje grond in beslag, want een mens moet toch ergens wonen.
De gemeente heeft hier toen niets tegen ondernomen met als gevolg dat - als heel veel mensen dat tegelijk doen - het moeilijk is om ze er weer af te krijgen. De mensen wonen er wel, maar de grond is nog steeds van de staat. Het enige wat de staat dus kan doen is legaliseren.
Nu er dus veel mensen wonen, onderzoekt de staat wie er wonen om in ieder geval inzicht te hebben in de naam en identiteit. Na registratie krijgen de mensen dan een certificaat en na veel onderzoek en administratie worden in het kadaster deze mensen gekoppeld aan de grond (wat dus niet betekent dat ze eigenaar van de grond zijn).
Het eerste stuk grond dat onze aandacht trok was wel bij de gemeente bekend, maar nog niet geregistreerd. We hebben de man waaraan de grond gekoppeld was, weten op te sporen. Deze meneer heeft alles in het werk gesteld om eigenaar te worden. Maar toen dat eenmaal gelukt was, wilde hij het niet meer aan ons verkopen. Hier zijn maanden en maanden van wachten, praten en onderhandelen aan vooraf gegaan en toen stonden we weer op nul.
Niet getreurd; na goed zoeken vonden we weer een stuk grond. Eigenlijk nog beter dan het eerste. De eigenaresse van dat stuk grond kon wel diverse documenten overleggen, o.a. het recht van bruikleen, maar er was nog niets gelegaliseerd bij de gemeente. En dat is het volgende probleem: Stel dat deze mevrouw waarschijnlijk over een paar jaar de eigenaresse wordt, dan mag ze het de komende 10 jaar nog steeds niet verkopen; zo zijn de regels. Dus zelfs als ze te goeder trouw is en het wil verkopen dan mag ze dat niet. Dat risico is te groot voor de stichting. Dus hebben wij ook nu weer afgezien van de koop.
Maar wat nu?
Optie 1: Ergens anders een stuk grond kopen waar alles wel gelegaliseerd en geregistreerd is.
Voordeel: Zekerheid dat het stuk grond van jou is.
Nadeel: Noodzaak van medische zorg minder groot omdat veel al geregeld is op die plek.
Het is daar natuurlijk veel duurder omdat het al een ontwikkeld gebied is.
Optie 2: Aankloppen bij ministerie van huisvesting en een stuk grond in bruikleen vragen of gedoneerd krijgen.
Voordeel: medische zorg bieden aan mensen die het nodig hebben
Nadeel: het is (nog) steeds niet ons eigendom.
Het bestuur heeft daarom de stichting in overweging gegeven om vooralsnog te zoeken naar een stuk grond dat:
- In de directe omgeving ligt van mensen die medische zorg nodig hebben en waar dat nog niet is.
- In beheersbare omgeving van de huidige kliniek, dus niet uren daar vandaan
- Als er sprake is van bruikleen, dit voor tenminste 20 jaar is
Verder vraagt het bestuur de mogelijkheden te onderzoeken van een mobiele locatie.
